Deel 3 | Trans-Atlantisch telefoonverkeer

In deze reeks artikelen wordt de geschiedenis van de telecommunicatie behandeld.

Na de gruwelijkheden van de Eerste Wereldoorlog wisten mensen het zeker: er zou nooit meer een oorlog komen. Zij legden hun focus op een toekomst vol samenwerking, ontwikkeling en hoop. Deze positieve gevoelens waren terug te zien in de technisch ontwikkelingen in dit tijdperk. Vliegtuigen werden steeds groter en konden grotere afstanden afleggen. En zowel radio als televisie bracht werelden bij elkaar.

Met hulp van de radio communicatie was de telefoon de wereld snel aan het veroveren. Op 7 januari 1927 werd het eerste trans-Atlantische telefoongesprek gevoerd tussen London en New York door de directeur van AT&T, S. Gifford en de secretaris van het algemene postkantoor van Groot-Britanie, Evelyn P. Murray.

Tijdens deze conversatie verklaart Gifford:”Wij openen een telefoon kanaal tussen New York en London. De mensen uit deze twee grote steden worden op spraakafstand van elkaar gebracht.” Hij voegt hieraan toe: “ De mensen van New York en de mensen van London zullen buren worden.” Gifford’s toespraak maakte duidelijk welke hoop en verwachtingen hoorden bij de invoering van dit trans-Atlantisch telefoonverkeer. Niet alleen brengt het mensen dichterbij elkaar, maar het zal ook een grote stimulans zijn voor de wereldwijde technische en economische vooruitgang: “Niemand kan de uitkomst van deze ontwikkelingen voorspellen”, zei Grifford.

En Grifford’s verwachtingen kwamen al snel uit. Op 3 april in 1930 kwam de trans-Atlantische telefoon service in Argentinië, Chili en Uruguay tot stand en al snel daarna volgden de andere Zuid-Amerikaanse landen. Vijf jaar later was de hele wereld verbonden door telefoon- en radio communicatie. Op 15 april 1935 was er een telefoongesprek tussen de president en de Vice-president van AT&T, de heer Gifford en de heer Miller. Ook al waren zij beiden in het kantoor maar 15 meter van elkaar verwijderd, het telefoongesprek werd doorgeschakeld over het langste telefoon circuit toentertijd, namelijk 37.000 kilometer!

Tijdens deze conversatie luisterden telefonisten van over de hele wereld mee. Java en London werden beiden gevraagd om hun lokale tijd door te geven en Grifford maakte een grapje met de Britse operator. Amsterdam was op dat moment niet verbonden.

Ook al lagen draden en kabels door alle landen over de hele wereld, telecommunicatie over de oceanen was nog steeds afhankelijk van radio technologie. Er zijn veel pogingen gedaan om kabels te leggen in de oceaan, maar deze faalden vaak. Pas in 1956 was de eerste permanente kabel gelegd van Scotland naar Nova Scotia.

Telefonisten

Door de ontwikkeling van de telefoon ontstond er ook een nieuw beroep, namelijk die van telefonist. De eerste telefonisten aan het eind van de 19e eeuw waren tienerjongens. Deze jongens waren vaak onbeleefd en onhandelbaar waardoor telefoonbedrijven besloten om vrouwen aan te nemen. Zij waren vriendelijker, maar ook goedkoper. De eerste vrouwelijke telefonisten in de wereld waren de zusters Emma en Stella Nutt. Zij begonnen in 1878 te werken voor het bedrijf Boston Telephone Dispatch.

Omdat telefonisten in direct contact met het publiek stonden, moesten zij een positief imago uitstralen. Daarom kregen zij niet alleen een technische training, maar werden zij ook getraind in houding en formaliteiten. Toen de telefoon net bestond was het werk van een telefoniste vrij simpel, maar hoe meer mensen gebruik gingen maken van een telefoon des te drukker de telefonisten het kregen. Rond 1910 konden telefonisten geen minuut de telefoon onbezet laten.

Om het groeiende aantal telefoontjes aan te kunnen, begonnen bedrijven te werken met keuzemenu’s. Hierdoor konden mensen worden doorverbonden zonder tussenkomst van een telefoniste. Ondanks het groeiende aantal keuzemenu’s, het aantal telefonisten bleef groeien tot een hoogtepunt eind jaren ’40. Alleen voor AT&T werkten er toen al ongeveer 350.000 telefonisten.

Vanaf de jaren ’50 begonnen de machines het over te nemen. Eerst waren telefonisten nog nodig om verre afstand en collecte gesprekken aan te nemen, maar hun aantal ging snel omlaag.

Aan het eind van de jaren ’30 had de telefoon mensen over de hele wereld verbonden, zoals Grifford had gehoopt. Echter ook een nieuwe oorlog dreigde. Het effect van deze oorlog op de verdere ontwikkeling van de telecommunicatie wordt besproken in de volgende blog post.